در پیشنویس این طرح که روز دوشنبه از سوی کمیته روابط بین المللی در جلسه عمومی مجلس ارائه شد، آمده است:”این اجلاس زمینه‌ساز طرح دیدگاه های مخالفان نظامی حکومت، کشورهای حامی مخالفان و کشورهای همسایه افغانستان خواهد بود. مقدمات برگزاری اجلاس توسط کمیته تماس فراهم می شود.”
در این طرح آمده که نمایندگان جوانب زیر برای شرکت در این اجلاس دعوت شوند:
1. نمایندگان مردم در شورای ملی،
2. نمایندگان حکومت
3. نماینده احزاب سیاسی و ائتلاف‌های سیاسی
4. نماینده نهادهای مدنی
5. نمایندگان نخبگان سیاسی و فکری جامعه
6. نمایندگان مخالفان نظامی حکومت افغانستان
7. نماینده دولت پاکستان به عنوان بخشی از جانب مذاکره
8. نماینده‌های دولت‌های ایران، هند، روسیه، چین، عربستان و امارات متحده عربی
9. نمایندگان آمریکا و انگلیس
10. نمایندگان ناتو و جامعه جهانی
11. نماینده سازمان ملل متحد
12. نماینده سازمان کنفرانس اسلامی.
با این حال، منتقدان می گویند که مفاد این طرح، بسیار ایده آل، بلندپروازانه و به دور از واقعیت های میدانی عرصه صلح و جنگ افغانستان است. به باور آنان، مجلس در این طرح به گونه پررنگی سعی کرده است که انحصار روند صلح از سوی حکومت رییس جمهور کرزی، طالبان، امریکا، قطر، پاکستان و امارات را بشکند و مراجع بیشتری را در آن دخالت دهد؛ این تنها جنبه مثبت این طرح بلندپروازانه و به شدت ایده آل نمایندگان مجلس است؛ اما جز این، هیچ استراتژی مشخصی به عنوان خطوط اساسی سیاست دولت درباره صلح با مخالفان مسلح، ارائه نشده است.
این طرح، صرفا مکانیزم و چارچوب یک نشست جامع و فراگیر بین المللی با مشارکت همه طرف های داخلی و خارجی را تبیین می کند؛ اما چیزی در مورد خط مشی حکومت در قبال صلح، عرضه نمی کند، مواضع رسمی طرف افغانستان را بیان نمی کند و مهم تر از همه، در مورد مدیریت اجلاس از سوی حکومت افغانستان نیز سخنی نمی زند.
بنابراین طرح صلح مجلس نمایندگان، در صورت عملیاتی شدن، صرفا محملی را برای بیان اختلافات همه طرف ها فراهم می کند؛ تا به این ترتیب، راه رسیدن به صلح، دشوارتر شود و اختلاف نظرها و فاصله های موجود میان طرف های ذیدخل در ماجرای افغانستان، تعمیق و تشدید گردد!
از سوی دیگر، این طرح با وجود آنکه امتیاز طراحی و ابتکار آن از آن مجلس نمایندگان است؛ اما در عمل هیچ پشتوانه ای در زمینه توجه دیگر طرف هایی که در این طرح از آنها به عنوان شرکت کنندگان اصلی اجلاس بین المللی نام برده شده، از جمله طالبان، پاکستان و امریکا وجود ندارد.
ظاهرا طراحان این طرح بلندپروازانه فراموش کرده اند که طرف های اصلی جنگ و صلح مانند امریکا، طالبان، پاکستان، امارات، انگلیس و حتی دولت رییس جمهور کرزی، تاکنون به گونه روشمند و سیستماتیک سعی کرده اند، این روند همچنان مبهم و غیرشفاف ادامه یابد و از آنچه در پشت درهای بسته مذاکرات فشرده و گاه تنش آلود میان این طرف ها می گذرد، نه رسانه ها، نه مردم و نه حتی شورای ملی افغانستان، هیچ آگاهی نداشته باشند. طرح مجلس نمایندگان از این منظر نیز بسیار باز، شفاف و برخلاف اراده و خواست طرف های اصلی جنگ و صلح است. به همین جهت، بسیار بعید و دور از انتظار به نظر می رسد که طرح یادشده مورد تایید و توجه طرف های اصلی قرار گیرد و با اقبال آنان مواجه شود.
هرچند نمی توان نادیده گرفت که بخش هایی از آن می تواند مورد استقبال گسترده مراجعی قرار گیرد که طی این مدت، عملا و آگاهانه از روند صلح دور نگهداشته شده و بیرون از دایره زد و بندهای پنهانی صلح قرار داشته اند؛ اما این استقبال، نمی تواند تاثیری بر موضع طرف های اصلی پیشگفته گذاشته و تغییری در روند جاری صلح ایجاد نماید.
نمایندگان مجلس سعی کرده اند با این طرح، مثل همیشه با تکیه بر احساسات و عواطف خویش، در افق آبی صلح، مشق پرواز کنند؛ بی آنکه توجه داشته باشند آیا کسی آنها را همراهی می کند یانه و یا دست کم کسی به آنها نگاه می کند یاخیر!